محمد تهوری:
آن روز که کیهانیان و ولایت مداران قلم را به شمشیر گداخته علیه مراجع قم و نجف، تبدیل کرده و هر روز ناروایی تازه به مراجع بزرگی همچون آیات عظام منتظری، سیستانی و صانعی نسبت می دادند، و دادستان و قاضی ای نبود که به این هتاکی ها پایان دهند، نویسندگان هتاک را فرض بر نابود کردن بنیان اجتماعی مراجع بود تا با شکستن قداست آنها، شکافی عمیق بین مردم و علما بگشایند تا در بزنگاههای تاریخی این نقطه اتکاء سست و بی پایه شود.
امروز همان روز است که آنها باید خوشه چینی کنند ولی حاصل کارشان صدای رسایی است که بنیان نامشروع شان را به لرزه در آورده است. نتیجه 20 سال هتاکی آنها، نه از قداست و بزرگی اینها کاست، نه خللی در جایگاه اجتماعی آنها وارد کرد، شاید بتوان گفت اینک آنکه باید، عزیز ماند و آنکه لایقش نبود رسوا، دست و پایی برای ماندن می زند که عزت انسانها به عمل آنهاست نه به مجیز گویی این و آن.
بیست سال پیش فقیه عادل شورای نگهبان احمد جنتی در نماز جمعه تهران، مرجع بزرگ نجف حضرت آیت الله العظمی سیستانی را «مرجع انگلیسی» خواند و بر او تاخت. چهارده سال قبل مرجع بزرگ قم حضرت آیت الله العظمی منتظری را به دنبال انتقادی دلسوزانه که هر روز در هر کوی و برزنی شنیده می شود، به حصر کشیدند و از هتاکی ذره ای فرو گذار نکردند. در آن روی سکه، حجت الاسلامی را یک شبه آیت الله و شبی دیگر بر قامت اش قبای مرجعیت آویزان کردند و روزی هزار بار بر مطلقه بودن مقام اش سخن راندند و فکر کردند با سر دادن شعار "هم رهبری – هم مرجعی" می توانند، مرجعیت را به انحصار در آورند و هر استفاده ای می خواهند از این مقام ببرند. ولی آنکه در میان مردم باقی ماند از جنس مراجع دولت ساخته و سهمیه بسیج نبود.
آنها بر مراجع بزرگ تاختند تا امروز مردم احساس بی پناهی کنند و هر چه می خواهند به نام شرع بر گرده مردم سوار کنند، ولی امروز آنچه می خواستند نشد. مراجع بزرگ نجف و قم، قلع و قمع بنام شرع را از مدعیان شریعتمداری بر نمی تابند و لب فرو نمی بندند و چه گرم با استقبال مردم مواجه اند.
بیدادگاهی سراسر دروغ به نام دادگاه راه انداخته و بخشنامه صادر می کنند، کسی حق ندارد دادگاه را مورد نقادی قرار دهد و هرکه چنان کند مورد بازخواست قرار می گیرد. (اطلاعیه شعبه 15 دادگاه انقلاب) اما غافل اند که این فریاد بریدنی نیست. مراجع بزرگ قم و نجف را نمی توان از تظلم خواهی برحذر داشت. هنوز مهر نامه دادگاه انقلاب خشک نشده است که آیت الله محقق داماد در نامه ای کم سابقه به آیت الله شاهرودی که آخرین روزهای ریاست بر دستگاه قضائی را برعهد دارد، خاطر نشان می کند که مرجع بزرگ نجف این بیدادگاهها را شرم آور می داند.
محقق داماد اینگونه می نویسد: " از منابع موثقي شنيدم که يکي از مراجع تقليد معاصر که از راه دور محاکمه‌اي که از سيماي ايران پخش مي‌شد پيگيري مي‌كردند، به همان منبع فرموده بودند که بهتراست لااقل اين محاکمات را که ننگي است براي قضاي اسلامي!! از تلويزيون پخش نشود." پیگیری های "جرس" حاکی است که این مرجع نشسته در راه دور، زیاد هم دور نیست و اگر چه کمتر در مسایل سیاسی وارد می شود ولی نمی تواند بر عملی که وهن اسلام و شریعت نبوی است لب فرو بندد. و او کسی نیست جز آیت الله العظمی سید علی سیستانی مرجع اعلم ایرانی حوزه نجف، که اینگونه محاکم را ننگی بر قضای اسلامی می داند.
بیست سال است تلاش می شود استقلال حوزه از قدرت، با کنار نهادن مرجع اعلم قم، قبای مرجعیت را به تن کسانی کنند که رام رهبر باشند و نمک گیر عطایای مستقیم و غیر مستقیمش. ولی آنکه امروز حرف اش برای همه مذهبیون حجت و برای غیر مذهبیون محترم است، آیت الله العظمی منتظری است. و ایشان طبق سنت مراجع بزرگ حوزه، به وقت زیر سوال رفتن دین، سکوت را بر خود حرام می کند.
آیت الله العظمی منتظری اعتراف گیری ها که مبنای محاکمه بازداشت شدگان قرار گرفته، را از اساس مخالف شرع و قانون می داند و می گوید: اعتراف گیری با وارد کردن فشارهای روحی و جسمی از منکرات و گناهان بزرگ به حساب می آید و از نظر شرعی و قانونی جرم قطعی خواهد بود. كه مباشران و متصديان و آمران آنها بايد محاكمه و تعزير شوند، و از طرفى هيچ محكمه صالحى نبايد و نمى تواند كسى را بر اساس اين گونه اعترافات و مصاحبه ها محكوم به حكمى نمايد.
ایشان کلام اش را به نقل روایتی از امام صادق (ع) تکمیل می کند که از حضرت امیر (ع) نقل فرموده اند: "هر كس با تهديد و تخويف و يا در زندان به چيزى اقرار نمايد، نبايد بر او حدى جارى شود." (وسائل الشيعة ، كتاب الحدود). و در روايت ديگر نقل شده كه آن حضرت فرمودند: "هر كس در اثر ترساندن يا ضرب و كتك و يا در زندان به كارى كه موجب حد است اقرار نمايد، نبايد آن حد بر او جارى شود." (دعائم الاسلام ، ج 2، ص 466)
دیگر مرجع حوزه که در امتداد اندیشه بزرگان حوزه قم و نجف عمل نامشروع حاکمان مدعی شریعتمداری را به چالش کشیده است، آیت الله العظمی صانعی است. او نیز در این بزنگاه لب به سخن گشوده و گفته است: دادگاهي که هويت و چگونگي آن از پيش مشخص بود،تا جايي که شاهديم نه تنها به مردم، بلکه به نخبگان آنان و کساني که عمر و جواني خويش را وقف خدمت به اسلام، انقلاب و جمهوري اسلامي نموده اند، نيز رحم نکردند و آنها را با انواع فشارهاي روحي و رواني و نگه داشتن طولاني مدت در سلول هاي انفرادي و قطع ارتباط با خارج از سلول و بي خبر نگه داشتن از همه مسائل روبرو ساختند و مهمتر از همه، خانواده هاي بي گناه آنها را از سرنوشت عزيزانشان بي خبر گذاشتند.
این فقیه عالیقدر با توجه به آيه شريفه قرآن، که به طور صريح و روشن هرگونه اعتنا به ستمکاران و ظالمان و اعتماد بر آنان را به خاطر جهاتي از جمله افزايش جرأت ظالمان و سرکوبگران آزادي هاي خداداي، گناهي خطرناک دانسته، گفته: با عنايت به کتاب و سنت و عقل، بر‌خود لازم مي دانم که يک وظيفه شرعي و حکم الهي را در شرائط امروز و مخصوصاً در رابطه با جلسه دادگاه حدود يک صد نفر از متهمان تذکر دهم. دادگاهي که اگر نگوييم در نظام قضايي جهان کم سابقه است، حد اقل در قضاي اسلامي بي سابقه و بدعتي نو به شمار مي آيد و قطعاً با گناهاني همراه مي باشد.
آیت الله صانعی در این خصوص کلامی از امير المؤمنين (عليه السلام) نقل می کند که می فرمایند: اقرار در زندان و حبس اعتبار نداشته و ندارد، و نه از آن جهت که عمده اعترافات گرفته شده، اقرار در حق ديگران است، که نه تنها بي ارزش، بلکه افترا و تهمت، معصيت کبيره و بر خلاف همه قوانين، حقوق و کرامت انسان هاست و همه کساني که به نحوي در نشر اين گونه اعتراف ها دخيل بوده اند، در گناه آن ها شريک و سهيم مي باشند و همه آن ها مستوجب عذاب افترا و تضييع آبروي مردم هستند، موضوعي که در اسلام از جان انسانها بالاتر است و خواه ناخواه در زماني نه چندان دور، قبل از جزاي آخرت، کيفر و جزاي عمل خائنانه خود را در اين دنيا ودر محکمه اي صالح و عادلانه خواهند ديد.
No comments:
Post a Comment